Je zit te overleggen met een collega. En ja hoor, daar komt het verhaal weer over wat er allemaal niet deugt aan […] Jij bent het daar niet mee eens of vindt dat het geen zin heeft je daar steeds weer druk over te maken. Of je begeleidt al wat langer een student, medewerker of cliënt die niet vooruit te branden lijkt en blijft hangen in geklaag. In dit soort situaties is het effectief om erkenning te geven, maar is dat soms erg lastig. Je kunt het gewoon niet (meer) opbrengen, die ruimhartige erkenning. Begrijpelijk. En goed nieuws: dat hoeft ook niet 🙂
Erkenning geven is een belangrijk onderdeel van het Oplossingsgericht werken. Erkenning draait er kort gezegd om dat we allemaal de behoefte hebben om gezien te worden door anderen, en waardering te ervaren voor wie we zijn, wat we doormaken en wat we doen.
Laten we dit belangrijke aspect niet doorklinken in onze gesprekken, dan worden we een soort vragenrobots. Dan komt er ècht niet veel van onze gesprekken terecht 😉
Oplossingsgericht werken is gebouwd op de praktijk, en houdt dus nadrukkelijk rekening met de behoefte aan erkenning.
Goed. Erkenning geven hoort er dus bij. Maar er is erkenning èn erkenning. We kunnen denken aan de grote gebaren waarbij je – even gechargeerd – je arm om iemand slaat om de ander te troosten en uitroept ‘Wat erg! Wat afschúwelijk wat jou wordt aangedaan!’.
Dat kan.
Maar bij Oplossingsgericht werken draait het eigenlijk vooral om wat ik noem ‘kleine erkenning’. Het voordeel daarvan is dat dit veel makkelijker op te brengen is 🙂 Je hoeft de ander geen gelijk te geven en óók niet als slachtoffer te ondersteunen. Daarmee wordt het ook iets dat goed past in (resultaatgerichte) gesprekken op het werk.
Wat is dan die ‘kleine erkenning’? Die zit ingebakken in je (Oplossingsgerichte) gedrag en je fysieke houding tijdens het gesprek met de ander. Waar kun je aan denken:
- Aansluiten: meebewegen in wat de ander zegt en doorvragen. Vragen stellen die goed passen bij wat de ander net heeft gezegd.
- Met volle aandacht luisteren naar wat de ander zegt. Pas een vraag bedenken als de ander uitgesproken is.
- Taalmatching, dus geen ‘beter woord’ kennen (parafraseren) maar iemands eigen woorden gebruiken.
- De ander laten uitpraten.
- Geen oordeel of advies geven. De visie van de ander op de situatie mag even centraal staan.
- Huilt de ander? Wees gewoon even stil, wees aanwezig met aandacht en zachtheid. Wacht tot de ander weer verder kan.
Echt… dit is al zoveel erkenning dat meer vaak niet nodig is. Je neemt de ander namelijk heel serieus en dat is voelbaar.
Wil je toch iets grotere erkenning geven, dan kun je eenvoudigweg knikken, of zeggen ‘Hmmm… lastig zeg’. Als je dit doet, zorg dan dat je het echt voelt. Want anders werkt het contraproductief. Blijf dan liever stil.
Nog 2 Oplossingsgerichte strategieën die ook fijn zijn:
1. Doorschakelen:
‘Dus het is ècht nog niet hoe je het zou willen… Wat zou je hiervoor in de plaats willen? Hoe zou dat eruit zien?’
‘Dus het moet echt anders…’
2. Coping:
‘Dat klinkt als erg veel om mee te maken… Hoe hou je het vol om toch elke dag te komen?’
‘Dat is inderdaad niet eenvoudig. Hoe is het je gelukt om toch project X tot zo’n goed einde te brengen?’
Erkenning is een beetje de olie van de communicatie. Maar je weet nu dat je niet vet hoeft te frituren, maar dat een scheutje olijfolie ook al genoeg is. Dat valt wat lichter op de maag 😉
Stop gewoon kleine erkenning in hoe je het gesprek voert en dan ben je er vaak al.
Succes en fijne dag!
Delen wordt gewaardeerd.
Je helpt anderen met informatie en wij worden beter gevonden 🙂
