Oh, wat is het toch heerlijk, van die ‘doeners’. Niet lullen maar poetsen. Gaan met die banaan! Als het kon, zouden ze de student, medewerker of cliënt aan de haren vooruit trekken.
Ik ben er zo één. Van nature dan. Zo’n type van: laat het maar aan mij over, dan komt het goed.
Het Oplossingsgericht werken heeft zoveel meer voor mij betekend dan een methode waarmee mijn werk leuker en nuttiger werd. Ik durfde meer rust te pakken. Zowel in het gesprek als daarbuiten. Het Oplossingsgeforceerde ging ervan af. Pushen en forceren en iemand vooruit willen duwen, behoort echt in het verleden en dat is zó prettig!
In een training hoor ik mensen in oefeningen vaak vragen stellen als:
‘En wat kun je hieraan doen?’
‘Wat ga je nu als eerste doen?’
‘Hoe kun je het aanpakken?’
‘Waar wil je nu starten?’
Allemaal mooie vragen hoor, maar wat mij betreft niet zo relevant. Laat de ander praten over wat hij wil en vooral: wat het oplevert! Combineer dat met eerdere successen en wat er allemaal is in de richting van het doel en iemand gaat vanzelf bewegen. Echt!!
Het afleren van deze doe-gerichte manier van denken, vraagt nogal wat. Ten eerste omdat we het nu eenmaal zo gewend zijn. Maar ook omdat we ons zorgen maken dat iemand – zonder deze vragen – wellicht niet in beweging komt.
Daarom een kleine tip van mijn kant: als je een doe-vraag wil stellen…. Wacht dan nog even. Stel eerst nog een paar vragen over de gewenste situatie of over uitzonderingen. En daarna mag je alsnog. Je zult zien dat de drang om deze vragen te stellen steeds een beetje minder wordt.
Enne oh ja…. Soms zijn ze natuurlijk gewoon wél nuttig hè? Ik kan er gelukkig op vertrouwen dat je zelf goed kunt beoordelen wanneer je beslist dat iemand vooruit duwen voor nu het handigste is ????.
Hier nog wat tips over actie in het coachgesprek.
Veel plezier met oefenen!
Hartelijke groeten,
Irene Lansdaal
