Als trainer heb ik vrij vaak te maken met mensen die vertellen hoe zíj het doen. En dat is dan vrijwel nooit Oplossingsgericht.
Altijd lastig natuurlijk. Want we zitten in een training Oplossingsgericht werken, dus ik vind het niet per sé zinvol als mensen het ineens over andere manieren van werken hebben (die soms haaks op het Oplossingsgericht werken staan!).
Aan de andere kant wil ik ook erkenning geven voor wat voor deze persoon blijkbaar goed werkt. En ach… hoe erg is het eigenlijk?
Kortom: zo’n spagaat waar iedereen wel ’ns in zit, denk ik… Dat je zelf vindt dat je gelijk hebt, maar ja, de ander vindt dat ook. En waarschijnlijk héb je ook allebei gelijk!
In één van mijn trainingen zat een docent uit het MBO (niveau 1 en 2). Hij vond – op z’n zachtst gezegd – niet alles in de training nuttig. Op een bepaald moment zei hij: ‘wat een soft gedoe!! Als een leerling niet op tijd komt, zeg ik gewoon: morgen ben je op tijd!’. Hij sloeg nog net niet met z’n vuist op tafel.
Ik was even stil en zei toen: ‘oké, ja…. Dat kan ook natuurlijk…. (stilte)…. En? Werkt het?
‘Eh nee, dat niet…’ zei hij wat bedremmeld, waarop hij en zijn collega’s in lachen uitbarstten.
Nu is dit natuurlijk een mooie wending, want na deze opmerking stond hij meer open voor een andere manier om dit aan te pakken. Maar meestal is iemand behoorlijk overtuigd van zijn eigen manier van werken. Op zich natuurlijk prima, maar in een training over Oplossingsgericht werken, wil ik het ook graag hebben over Oplossingsgericht werken.
Meestal hoor ik iemand even aan en dan laat ik een stilte vallen. Vervolgens zeg ik: ‘oké, ja dat kan… en de Oplossingsgerichte manier om dit aan te pakken, is…..’. Hierbij kijk ik zo waarderend mogelijk. Het helpt als ik die waardering ook echt voel ???? en gelukkig is dat meestal ook zo.
Tips over wat te doen in situaties waarbij iemand iets zegt dat niet klopt en/of iets waarmee jij het niet eens bent? Lees hier verder!
Veel plezier!
Hartelijke groeten,
Irene Lansdaal
